Κάποια στιγμή το καλοκαίρι του 1945 η Μπουένα Σαρφατή βγήκε από το σπίτι της. Εβραία, τριάντα ετών, Σαλονικιά πάππο προς πάππο, η Μπουένα είχε μόλις γυρίσει στη Θεσσαλονίκη έχοντας διαφύγει στο βουνό, πολεμώντας αρχικά με τον ΕΔΕΣ, μετά με το ΕΑΜ και, τελικά, δραπετεύοντας στην Παλαιστίνη. Ο αδερφός της Ελιάου, η αδερφή της Ρεγγίνα, η εκατοντάχρονη γιαγιά της Μίριαμ και οι θείες της δεν είχαν την ίδια τύχη. Από τα βαγόνι του τρένου που τους μετέφερε στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου είδαν για τελευταία φορά την πόλη που αποκαλούσαν «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» μιαν ανοιξιάτικη μέρα του 1943. Λίγες ώρες μετά την άφιξή τους οδηγήθηκαν στα κρεματόρια μαζί με άλλες χιλιάδες ομοθρήσκους τους. Η ζωή τους και μαζί η ζωή της εβραϊκής Θεσσαλονίκης, της Θεσσαλονίκης μας, έγιναν στάχτη που σκορπίστηκε στις αφιλόξενες πεδιάδες της Πολωνίας.
Ήταν οι συγγενείς της Μπουένα «μάρτυρες»; Τους τιμούμε αν τους μνημονεύουμε έτσι; Μας τιμά να τους μνημονεύουμε έτσι; Η σημερινή «Ημέρα Μνήμης των Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος» μας προκαλεί να στοχαστούμε γύρω από το ερώτημα αυτό. Οι συγγενείς της Μπουένα όπως και όλοι οι άλλοι Εβραίοι της Ευρώπης δεν επέλεξαν να μαρτυρήσουν. Δεν επέλεξαν δηλαδή να θυσιάσουν συνειδητά τη ζωή τους για ένα υψηλότερο ιδανικό, τη θρησκευτική τους πίστη ή την ιδεολογία τους. Δεν διάλεξαν τον θάνατο, πολύ απλά γιατί δεν είχαν καν το δικαίωμα αυτής της επιλογής. Και για τον λόγο αυτό δεν τους αξίζει να τους αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν άγιους, όλοι εμείς, Χριστιανοί και Ευρωπαίοι, που για αιώνες συχνά τους αντιμετωπίζαμε σαν διαβόλους. Άνθρωποι ήταν και αυτό ζητούσαν να είναι.
Περισσότερα: ΟΜΙΛΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ 2018
Φόρο τιμής στα θύματα του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, αλλά και τη δέσμευση όλων για επαγρύπνηση προκειμένου να μην επαναληφθούν «Ποτέ ξανά» ανάλογες απάνθρωπες θηριωδίες στον πλανήτη, απέτισαν στη Θεσσαλονίκη, η Πολιτεία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, πολίτες της κ.ά., συμμετέχοντας στην τελετή για την «Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος».
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στις 28.1.2018 στην Αποθήκη Γ’ του Λιμανιού της πόλης, όπου τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση (Ασκαβά) στην μνήμη των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας, ενώ μετά τους χαιρετισμούς και τις ομιλίες, ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο μνημείο Ολοκαυτώματος των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, στην πλατεία Ελευθερίας.
Ως παράδειγμα αγώνα κατά του ναζισμού και κάθε είδους ολοκληρωτισμού από τον οποίο υπέφερε η ανθρωπότητα τον περασμένο αιώνα, χαρακτήρισε τους Εβραίους Μάρτυρες της Θεσσαλονίκης, ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρης Παπαδημητρίου. Εκπροσωπώντας την κυβέρνηση και χαιρετίζοντας την εκδήλωση, ο κ. Παπαδημητρίου επισήμανε ότι η προστασία της μνήμης των λαών μπορεί να αποτελέσει ασπίδα για ενδεχόμενες νέες ανθρώπινες τραγωδίες στο μέλλον. «Ο φόβος, το μίσος και ο αλυτρωτισμός εξουδετερώνονται με τη βαθιά γνώση της Ιστορίας και όχι με την άγνοιά της. Η ιστορία των Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης είναι μία τέτοια περίπτωση που οφείλουμε να μελετήσουμε ξανά, καθώς θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι πάντοτε θα ελλοχεύει ο κίνδυνος η ανθρωπότητα να παγιδευτεί ξανά σε επικίνδυνες ατραπούς», υπογράμμισε ο ίδιος.
Περισσότερα: ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ 2018 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
O Πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος κ. Δαυίδ Σαλτιελ εκφράζει την ιδιαίτερη ικανοποίησή του για την ευόδωση των προσπαθειών της ΙΚΘ, με την αγαστή συνεργασία του Προέδρου και Διευθύνοντα Συμβούλου της ΓΑΙΑΟΣΕ Α.Ε. κ. Αθανάσιου Σχίζα και του Δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη για την ανέγερση του Μουσείου Ολοκαυτώματος Ελλάδος στο χώρο του Παλαιού Σιδηροδρομικού Σταθμού Θεσσαλονίκης.
Με την υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος στις 29 Δεκεμβρίου 2017 και τη δημοσίευσή του στο φύλλο 293 της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως ανοίγει ο δρόμος για την υλοποίηση αυτού του σημαντικού εγχειρήματος που -μέσα από το έργο του με έδρα την πόλη της οποίας 50.000 πολίτες εξοντώθηκαν στα Ναζιστικά στρατόπεδα- θα λειτουργεί ως μια διαρκής υπόμνηση των συνεπειών της επικράτησης του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, ως θεματοφύλακας για τη μη επανάληψη του Ολοκαυτώματος, την προάσπιση και προαγωγή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των θεμελιωδών ελευθεριών του ανθρώπου καθώς και της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Τον προηγούμενο Απρίλιο οργανώθηκε από το Σχολείο μας έκθεση με το υλικό των συνεντεύξεων, η οποία υποστηρίχθηκε από την Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και υλοποιήθηκε σε συνεργασία με τον οργανισμό Centropa, ο οποίος δραστηριοποιείται στον τομέα της διάσωσης της μνήμης και της διαφύλαξης της εβραϊκής πολιτιστικής κληρονομιάς σε Ευρώπη, Αμερική και Ισραήλ. Η έκθεση τελέσθηκε υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας, της Πρεσβείας του Ισραήλ στην Ελλάδα, του Γενικού Προξενείου της Γαλλίας στη Θεσσαλονίκη, του Γαλλικού Ινστιτούτου και του Δήμου Θεσσαλονίκης και εντάχθηκε στο πρόγραμμα εκδηλώσεων μνήμης για την ημέρα Πένθους για τα θύματα του Ολοκαυτώματος, Γιομ Ασοά.
Η ερευνητική εργασία με θέμα “Μνήμες σχολικής ζωής πριν από τον πόλεμο: Εβραίοι επιζώντες της Σοά αφηγούνται” είχε βασικό παιδαγωγικό σκοπό την ανάδειξη πτυχών της εβραϊκής ζωής στη Θεσσαλονίκη πριν το Ολοκαύτωμα μέσω της καταγραφής των στοιχείων σε συνεντεύξεις με ευχάριστες κυρίως αναμνήσεις, με βασικό στόχο τη διαφύλαξη της εβραϊκής κληρονομιάς της πόλης της Θεσσαλονίκης. Ως επιστέγασμα της πολύμηνης έρευνας και των συνεντεύξεων των μαθητών/τριών της Στ΄ τάξης από επιζώντες και κρυμμένα παιδιά που ζουν στην πόλη μας δημιουργήθηκε το οπτικοακουστικό υλικό, που έλαβε το πρώτο βραβείο από τον οργανισμό Centropa στο θέμα “My Community” τον Ιούνιο του 2017 με χρηματικό έπαθλο και στις 25/11/2017 από την κριτική επιτροπή του Μουσείου Σχολικής Ζωής & Εκπαίδευσης του Εθνικού Κέντρου Έρευνας & Διάσωσης Σχολικού Υλικού. Είχαμε την τιμή να μας απονεμηθεί το βραβείο για την επιτυχημένη συμμετοχή μας από τη συγγραφέα κ. Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου, η οποία και επεσήμανε τη σπουδαιότητα της διατήρησης της μνήμης, την οποία και παρομοίωσε ως δέντρο με ρίζες και κλαδιά που αναπτύσσεται και ζωντανεύει με το σπουδαίο έργο των εκπαιδευτικών και τη δημιουργικότητα των παιδιών.