Τα κρασιά TODROS Agaios, TODROS High Peaks, TODROS Samena και TODROS Vin Doux παράγονται από τα εκλεκτότερα σταφύλια του σαμιακού αμπελώνα και φέρουν διεθνείς πιστοποιήσεις ποιότητας: Chatam Sofer, Star-K, Jewish Community of Thessaloniki.
Παρήχθησαν υπό αυστηρή παρακολούθηση όλων των φάσεων παραγωγής σύμφωνα με κανόνες που τα καθιστούν σύμφωνα με τον εβραϊκό διαιτητικό νόμο των Κosher/Mevushal προϊόντων, καθιστώντας τα συνώνυμα της υψηλής ποιότητας, παγκοσμίως.
Τα κρασιά αυτά είναι προς εξαγωγή στην απαιτητική Αμερικανική αγορά καθώς και στις εβραϊκές κοινότητες Γαλλίας, Ισραήλ, Ηνωμένων Πολιτειών, Ελλάδας και Κύπρου.
Περισσότερα: ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΡΑΣΙΑ KOSHER MEVUSHAL ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟ ΣΑΜΟΥ
Δεν ξεχνά την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Άρτα, η οικογένεια του Ισαάκ Μιζάν. Απεναντίας την αγαπά όπως και οι πρόγονοί της. Και το δείχνει με πράξεις.
Ο Ιωσήφ (Ζόζεφ) και η Άννα, γιος και κόρη του Αρτινού επιζώντα των στρατοπέδων της φωτιάς Άουσβιτς Μπιρκενάου και Μέργκεν Μπέλζεν Ισαάκ Μιζάν, όσο και ο ανιψιός του Βενιαμίν (Μπένι), την επισκέπτονται με κάθε ευκαιρία.
Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Αρταίων να δοθεί το όνομα του αείμνηστου πατέρα τους σε οδό της πόλης, τους συγκίνησε τόσο πολύ ώστε θέλησαν να ανταποδώσουν.
«Πέρασαν 80 χρόνια... Το θέμα είναι: μάθαμε κάτι από τη θυσία αυτών των ανθρώπων; Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι προσπαθούμε. Διότι αυτή η πάλη είναι συνεχής...». Καθισμένος σε μια καρέκλα στη Βιβλιοθήκη του Εβραϊκού Μουσείου Θεσσαλονίκης, στην «καρδιά» του ιστορικού κέντρου της πόλης, περίπου ενάμισι χιλιόμετρο μακριά από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό, εκεί απ' όπου 80 χρόνια πριν αναχώρησε ο πρώτος συρμός για το Άουσβιτς, ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαυίδ Σαλτιέλ σκιαγραφεί την πορεία των πραγμάτων σ' αυτές τις οχτώ δεκαετίες από την αποφράδα εκείνη ημέρα κι όσα ακολούθησαν, και μας καλεί να συνεχίσουμε την πάλη για έναν κόσμο απαλλαγμένο από φαινόμενα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας και αντισημιτισμού.
«Η πάλη αυτή δεν τελειώνει... Δεν μπορείς να πεις ότι τελειώσαμε με τον αντισημιτισμό ή τον ρατσισμό. Κερδίζεις μάχες, δεν κερδίζεις τον πόλεμο. Αλλά πρέπει να δίνεις τις μάχες κι εμείς αυτό κάνουμε. Προσπαθούμε να πούμε αυτά που βιώσαμε. Για να καταλάβουν τα παιδιά, ο κόσμος, ότι ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η κατάλυση της Δημοκρατίας οδηγεί σε εγκλήματα αυτού του μεγέθους», τονίζει ο κ. Σαλτιέλ.
«Πέρασαν 80 χρόνια αλλά για εμάς είναι σαν χθες. Εμείς χάσαμε συγγενείς, παιδιά, ξεκληρίστηκαν οικογένειες... χάσαμε τα πάντα», προσθέτει ο πρόεδρος του ΚΙΣΕ και της ΙΚΘ, ο οποίος χαρακτηρίζει λανθασμένες τις απόψεις ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να επαναληφθεί στον 21ο αιώνα. «Μπορεί να ξαναγίνει. Ίσως όχι μ' αυτόν τον τρόπο, αλλά με κάποιον άλλον», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Πρέπει να μάθουμε την Ιστορία και να την εμπεδώσουμε και να γίνουμε εμείς το ανάχωμα σε τέτοιου είδους ιδέες και προσπάθειες», υπογραμμίζει και προειδοποιεί πως δεν πρέπει να εφησυχάζουμε καθώς όσοι απεργάζονται τέτοιου είδους σκοτεινά σχέδια «φορούν ένα προσωπείο», που συχνά ξεγελά.
Η ιστορία σας ξεκινάει από κάπου εδώ γύρω που βρισκόμαστε τώρα.
Οι γονείς ήταν λαϊκοί άνθρωποι. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Πετράλωνα. Οπως και οι γονείς μου. Η αδελφή μου γεννήθηκε σε ένα υπόγειο, εγώ σε μια αυλή και ο αδελφός μου σε διαμέρισμα.
Αποτυπώνει την εξέλιξη.
Και τον αγώνα της βιοπάλης του πατέρα μου. Ηταν έμπορος-πλασιέ. Αυτό που βλέπουμε στις παλιές ταινίες. Ετσι μεγάλωσε τρία παιδιά… Εφευγε το πρωί στις 8.30 και επέστρεφε το βράδυ. Η μητέρα μεγάλωνε τα παιδιά. Τις Κυριακές όμως ήμασταν όλοι μαζί. Μαγείρευαν μαζί με τη μητέρα μου, διάβαζε την εφημερίδα του -την Κυριακή έπαιρνε την «Ακρόπολη» και τις καθημερινές «ΤΑ ΝΕΑ»-, έβαζε το πικάπ και ακούγαμε μουσική.
Τι ακούγατε;
Του άρεσε πολύ η κλασική μουσική και η όπερα. Είχε όμως και δίσκους με λαϊκά, αλλά και με ταγκό και βαλς. Αλλά περισσότερο αγαπούσε την κλασική μουσική. Διακατεχόταν από μια καλλιτεχνική ανησυχία, χωρίς να την εκδηλώνει, γιατί ήταν αρκετά κλειστός, δεν μίλαγε πολύ. Αλλά μην ξεχνάμε ότι πέρασε και έναν Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολα αυτά βέβαια τα αναγνώρισα όταν μεγάλωσα. Δεν μπορούσα να κατανοήσω τη συμπεριφορά του, τους εκνευρισμούς του, τις εκρήξεις του. Ηταν αρκετά φωνακλάς, δεν έβριζε, απλώς ανέβαζε τη φωνή. Οχι σαν του «Σπιρτόκουτου», εννοώ χωρίς μπινελίκια.
Περισσότερα: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΡΡΙΚΟΥ ΛΙΤΣΗ ΣΤΑ ΝΕΑ: «ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΒΑΛΕΣ»
Την Κυριακή 15 Ιανουαρίου, στη Συναγωγή Μπεθ Σαλώμ, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών τίμησε τον Μπένη Αλμπάλα για την εθελοντική, πολυετή και πολύτιμη προσφορά του στα κοινά.
Οι Βίκτωρ Ελιέζερ, Άρης Εμμανουήλ και Ρεγγίνα Κούνιο ξετύλιξαν το νήμα της διαδρομής του παράλληλα με πλούσιο οπτικό υλικό από τις κομβικές φάσεις της πορείας αυτής. Έτσι μάθαμε ότι ο Μπένης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς με καταγωγή από την Πρέβεζα, και υπήρξε κρυμμένο παιδί της Κατοχής. Η οικογένειά του διασώθηκε από τον γιατρό Πάνο Μαχαίρα και το δίκτυό του. Ο γιατρός τιμήθηκε τόσο από την οικογένεια Αλμπάλα, όσο και από το Ίδρυμα Γιάντ Βασέμ ως Δίκαιος των Εθνών.
Μετά τον πόλεμο, ο Μπένης τελειώνει τη Βαρβάκειο Σχολή και στη συνέχεια σπουδάζει στο τμήμα κτηνιατρικής της Στρατιωτικής Ιατρικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1960 ολοκληρώνει τις σπουδές του αποφοιτώντας με τον βαθμό του Ανθυποκτηνιάτρου, και γίνεται ο δεύτερος μεταπολεμικός Εβραίος αξιωματικός του Ελληνικού στρατού. Μετεκπαιδεύεται με υποτροφία στην Αγγλία, με ειδικότητα στην μικροβιολογία τροφίμων.
Το 1967 παντρεύεται την Καίτη Τζιβρέ. Υπηρετεί σε διάφορες θέσεις στην Ελλάδα και το 1969 φεύγει με νέα υποτροφία στον Καναδά όπου γεννιέται η κόρη τους Καρολίνα. Το 1970 επιστρέφει στην Ελλάδα και το 1976 ξαναφεύγει για την Αγγλία, με υποτροφία του ΝΑΤΟ αυτήν τη φορά. Εντωμεταξύ είχε γεννηθεί στην Ελλάδα και ο γιος τους Τζέκης. Από το 1980 μέχρι το 1985 υπηρετεί στο Κέντρο Βιολογικών Ερευνών του στρατού και αποστρατεύεται με τον βαθμό του Συνταγματάρχη.